Czy wybór płatków śniadaniowych determinuje życie, czyli recenzja Black Mirror: Bandersnatch

Mam to szczęście, że w przerwie pomiędzy świętami a Sylwestrem mogę sobie pozwolić na trochę lenistwa i oglądać co mi się spodoba, takie jeszcze miłe uroki studiowania. Wczoraj na Netflixie pojawił się film należący do uniwersum Black Mirror.

Tak, to ten serial, w którym twórcy pokazują nam, co rozwój technologiczny może zrobić z cywilizacją. Nie są to niestety pozytywne scenariusze. Przyznam się szczerze, że pomimo tego, że doceniam wykonanie tego serialu, jak i pomysł na niego, nie jestem jego wielką fanką. Być może zaczęłam go oglądać w złym momencie. Na szczęście nie trzeba oglądać wszystkich odcinków w odpowiedniej kolejności, co sprawia, że jeżeli jakiś tytuł wydaje się być interesujący, to można go obejrzeć niezależnie.

Kiedy więc usłyszałam o nowej produkcji, byłam żywo zainteresowana. Zapewne większość już słyszała, co jest takiego interesującego w tym filmie. Jeśli jednak nie, już wyjaśniam. Cały materiał ma około 300 minut, dosyć długie, prawda? Jednak użytkownik Netflixa nie widzi całości, oglądając. Dlaczego? No i tu pojawia się nowatorskość, jest to film interaktywny. Widz ma możliwość podejmowania decyzji za głównego bohatera. Zaczynając od tak prostych, jak wybór płatków śniadaniowych, a kończąc na takich, które całkowicie wpływają na losy Stefana (Fionn Whitehead), bo tak ma na imię protagonista (chociaż tutaj można się zastanawiać, czy jest on pozytywną postacią). Zastanawiałam się, czy historia mi się spodoba, ale umieszczona w latach 80 ubiegłego wieku trafiła w moje gusta. Śledzimy w niej młodego programistę, który decyduje się stworzyć grę na podstawie książki interaktywnej Bundersnatch, której autor zamordował swoją żonę w makabryczny sposób.

Klimat jest świetnie utrzymany, a ujęcia są bardzo dobrze zrealizowane. W połączeniu dostajemy w idealnych proporcjach lata osiemdziesiąte ze sznytem nowoczesności, co sprawia, że ogląda się to przyjemnie i można cieszyć oko pięknymi zdjęciami lokacji.

Uwielbiam ujęcia budynków

Co do samej interaktywności, bo to ona jest na językach wszystkich: pierwszy wybór może wskazywać, że będziemy stali za decyzjami o małej wadze w życiu bohatera, z czasem jednak okazuje się, że wybory są coraz poważniejsze. W odpowiednich momentach na ekranie pojawiają się dwie opcje do wyboru (jest 10 sekund na decyzję), które zatwierdza się kliknięciem (klawiszem pilota, myszką, w zależności, na jakim urządzeniu oglądamy). Widz, jeśli chce prowadzić Stefana „dobrą” ścieżką, ma utrudnione przez twórców zadanie i często żaden wybór nie jest w 100% tym, który chcielibyśmy mieć. Nie jest to, aż tak dużym zaskoczeniem patrząc na raczej pesymistyczny wydźwięk całego Black Mirror, jednak użytkownik łudzi się, że w ostatecznym rozrachunku może uda mu się „uratować” głównego bohatera (chociaż część widzów zapewne chce go poprowadzić tą gorszą ścieżką). Nie dziwi również fakt, że to właśnie ta antologia wykorzystała ten rodzaj interakcji, co jest idealnym przykładem, jak bardzo twórcy wykorzystują zainteresowanie użytkowników nowinkami technologicznymi. Przecież serial ostrzega nas przed tak szybkim rozwojem technologii, aby następnie tym właśnie przyciągać nowych widzów i podtrzymywać ciekawość tych, którzy już znają dany tytuł.

Jestem mocno pod wrażeniem gry aktorskiej Fionna, który jak na razie nie ma dużego dorobku, można go kojarzyć z Dunkierki Nolana (w końcu był tam głównym bohaterem). Świetnie odnalazł się w roli zagubionego nastolatka, który ma problem z funkcjonowaniem w świecie po śmierci matki. Mam nadzieję, że będzie go można zobaczyć w coraz większej ilości produkcji (definitywnie będę obserwować rozwój jego kariery), gdzie będzie mógł pokazać swój talent.

Ostatecznie mogę powiedzieć, że odcinek ten bardzo mi się podobał jako coś nowego i innego. Próbowanie takich rzeczy zazwyczaj jest bardzo ciekawe i przyjemne, pozwala oderwać się od „typowego” oglądania, ponieważ wymaga skupienia. Wątpię jednak żeby miało się przyjąć na stałe. Ludzie, którzy chcą podejmować decyzje za bohaterów, grają w gry. Ci z kolei, którzy oglądają filmy i seriale robią to, żeby się odprężyć i nie musieć podejmować żadnych decyzji. Sama jestem po trosze w tej grupie, często jakiś serial leci u mnie w tle (jak na przykład teraz Vanity Fair) podczas, gdy ja robię coś zupełnie innego. Jako więc ciekawostka i sposób przełamania rutyny może się to sprawdzić, wolałabym jednak, żeby interaktywne filmy i seriale nie były czymś, co pojawiałoby się w każdym tytule.

Czytaj więcej »

Happy Solstice, czyli recenzja świątecznego odcinka Sabriny

(recenzja powstawała z moim własnym mruczącym chowańcem na kolanach)

Niedługo po premierze pierwszego sezonu Chilling Adventures of Sabrina, wyczekiwanego od chwili ogłoszenia powstawania tej produkcji, dostaliśmy informację o specjalnym odcinku świątecznym. Kto będący pod wrażeniem tegorocznej premiery jesieni nie był szczęśliwy, że nowa ulubiona czarownica zagości na naszych ekranach szybciej niż w przyszłym roku? Sama bardzo czekałam na ten odcinek. Wcale nie dlatego, że sezon pierwszy połknęłam w dwa dni i to tylko dlatego, że w międzyczasie musiałam też spać...

Zanim jednak przejdę do omawiania fabuły, chciałabym zauważyć jedną rzecz natury czysto estetycznej. Dlaczego w niektórych ujęciach postacie mają tak bardzo żółte twarze, nie tylko w tym odcinku, ale i również w pierwszym sezonie? To nie jest niskobudżetowa produkcja bez zatrudnionych makijażystów. Dlaczego więc nikt im nie powiedział żeby wykonywali ten makijaż w inny sposób, który nie sprawia, że aktorzy wyglądają na chorych? Ale wracając do samego serialu...

To, w jaki sposób twórca Riverdale odświeżył wizerunek młodej wiedźmy, niektórym znanej tylko z serialu Sabrina Nastoletnia Czarownica, spodobało się wielu (równie wielu się nie spodobało). Dostaliśmy Sabrinę prosto z kart komiksu, nastolatkę świadomą swojego dziedzictwa. Magia tutaj nie jest ułagodzona, a kultowe już teraz „Praise Satan” ciotki Zeldy bawi i zachwyca wszystkich fanów. To wszystko sprawiło, że na odcinek świąteczny czekało wielu chcących poznać świąteczne obyczaje Kościoła Nocy. Ale czy dostaliśmy to czego oczekiwaliśmy?

I tak, i nie.

Na pewno dostaliśmy bardzo uderzającą w oczy ekspozycję w pierwszych minutach odcinka. Naprawdę, scenarzyści powinni się nauczyć, że widzowie nie są idiotami. Jeżeli wszyscy mieszkańcy domu razem obchodzą „wiedźmowe” Boże Narodzenie od co najmniej 16 lat, to wyjaśnianie pierwszej i najważniejszej tradycji raczej nie ma sensu. A kuje w oczy niemiłosiernie.

Odcinki specjalne mają to do siebie, że są pomiędzy. Pomiędzy sezonami, czy połowami sezonu. To sprawia problem z wyborem wątków, które można by wstawić, rozpocząć i zakończyć w tym jednym odcinku. Plusem jest to, że odcinek ten nie został wykorzystany aby rozpocząć wątki, na które następnie przyszłoby czekać aż do kwietnia, chociaż z drugiej strony nie jest zupełnie oderwany, co jest jego plusem.

Podobnie jak w regularnym pierwszym sezonie dostajemy silną postać kobiecą – Grylę. Chociaż w pierwszym sezonie widzimy, że siła tych kobiet czasami jest jak wydmuszka i w ostatecznym rozrachunku wciąż stoi za nimi mężczyzna. Świąteczny odcinek mocniej zarysowuje tę wiedźmowatą niepodległość. Ciekawym dla mnie był fakt, że naprzeciwko Gryli postawiono demona. Dzięki temu twórcy mogli schować tutaj wątek nieszczęśliwej i niespełnionej matki, której w okrutny sposób odebrano dziecko (cytując Sabrinę „Serio, o co chodzi z wiedźmami i kanibalizmem?”), który dobrze rezonuje z postacią Zeldy. Można sobie przy tym zadać pytanie, czy to właśnie nie był główny cel tego wątku. Chociaż wykorzystanie do tego julowego demona, swego rodzaju dziecka Szatana, któremu przecież wszystkie wiedźmy i czarownicy są poddani jest zastanawiające. Powinno z tego wynikać, że jest to koegzystencja (pomiędzy czarownicami a demonami), a nawet współpraca i te dwie strony ze sobą nie walczą (w końcu z jakiegoś powodu Kościół Nocy nie posiadał egzorcyzmów), a przynajmniej nie powinny. Tutaj jednak dzieje się inaczej i demon zostaje ukarany za swoje czyny. Jak dla mnie był to najciekawszy wątek, ponieważ pozwalał również w spójny sposób pokazać chociaż część tradycji świętowania przesilenia u czarownic bez dodawania tak oczywistych ekspozycji, jak w pierwszych minutach odcinka.

 Bezpośrednio połączony z wątkami z pierwszego sezonu (ponieważ skupia się na problemach sercowych Sabriny), dostajemy wątek poboczny, skupiony na Harveyu. Jest on dla mnie jednym z lepiej skonstruowanych w tym odcinku, w przeciwieństwie do nieistniejącego wątku Ambrose'a oraz przyjaciół Sabriny - ich role są tutaj marginalne i zbędne. W dodatku wątek skupiający się na kuzynie Sabriny ma w sobie tyle dziur, co ser szwajcarski... Czy ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego zaprosił na święta chłopaka, który na końcu pierwszego sezonu zachowuje się jak pozbawiony mózgu? Chodzi mi o moment przedstawienia (samym mężczyznom) dziecka Blackwella. W końcu Zelda wcale nie ukradła pierworodnej Wysokiego Kapłana... skąd w Amobrosie tyle zaufania? Póki co postać jego „chłopaka” jest tak marginalna, że nie powinna wzbudzać za grosz zaufania, a mimo to, siedział sobie razem z rodziną Ambrose'a przy uprowadzonym dziecku jak gdyby nigdy nic...

Wracając do Harveya, chłopak nie zmienia swojego zdania co do magii. Jest wręcz wrogo do niej nastawiony i wciąż traktuje Sabrinę w dosyć chłodny sposób. Co jest całkowicie zrozumiałe, przecież to właśnie za sprawą czarów był zmuszony zabić swojego brata. Sama główna bohaterka nie widzi jednak problemu aby tę magię podsuwać mu w każdy możliwy sposób (Sabrino, proszę. Jesteś inteligenta przecież). Tym niestety traci w moich oczach, jak również faktem, że nie potrafi zrozumieć, że czasem dorośli maja rację (szokujący fakt dla postaci seriali młodzieżowych) czegoś jej zabraniając. Potrafię zrozumieć, że to przywary jej nastoletniego wieku, ale i tak lekko mnie to irytuje. Choć może to dobrze, bo przecież serial ma wywoływać emocje.

W sumie odcinek ten jest miłym przerywnikiem w oczekiwaniu do kwietnia, jednak im bardziej zastanawiam się nad tym jak wyszedł, mam więcej „ale” co do niego. Być może gdyby wybrali inne święto na odcinek specjalny i wyemitowali go w późniejszym czasie wyszedłby on lepiej.   

Czytaj więcej »